Het Israëlisch-Palestijns conflict is een langdurige en complexe strijd die zijn wortels heeft in de vroege 20e eeuw. De kern van het conflict draait om territoriale aanspraken en nationale identiteit, waarbij zowel Israëli’s als Palestijnen aanspraak maken op hetzelfde land.
De oorsprong van het conflict kan worden teruggevoerd naar de periode van het Britse Mandaat in Palestina, toen de spanningen tussen Joodse en Arabische gemeenschappen toenamen. De oprichting van de staat Israël in 1948 leidde tot de eerste Arabisch-Israëlische oorlog, waarbij honderdduizenden Palestijnen werden ontheemd. Deze gebeurtenis, bekend als de Nakba, blijft een belangrijk symbool van Palestijns lijden en onrecht.
In de decennia die volgden, waren er meerdere oorlogen en opstanden, waaronder de Zesdaagse Oorlog van 1967, waarbij Israël de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem veroverde. Deze gebieden blijven tot op de dag van vandaag betwist, met voortdurende nederzettingenbouw door Israël en periodieke uitbarstingen van geweld.
De Oslo-akkoorden van de jaren negentig brachten hoop op vrede, maar de onderhandelingen liepen vast en het geweld laaide opnieuw op. De tweede intifada, een Palestijnse opstand die begon in 2000, resulteerde in duizenden doden en verdere verharding van de standpunten aan beide zijden.
Vandaag de dag blijft het conflict een bron van regionale instabiliteit en menselijk lijden. Pogingen tot vrede worden bemoeilijkt door diepgeworteld wantrouwen, politieke verdeeldheid en externe invloeden. Terwijl de internationale gemeenschap blijft aandringen op een tweestatenoplossing, blijft de weg naar duurzame vrede onzeker en bezaaid met obstakels.